Ησυχες διακοπές για... ψαγμένους!

Εναλλακτικοί προορισμοί οι κατοικημένες νησίδες σε απόσταση αναπνοής από τη στεριά

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Πέτρος Στεφανής

16247942

«Μέρα με τη μέρα, η κίνηση στο νησάκι μας αυξάνεται σταδιακά. Εδώ στα Τριζόνια, στον Κορινθιακό, έχεις και τη θάλασσα και το βουνό ακριβώς δίπλα σου. Δεν έχεις τίποτα να ζηλέψεις! Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ζούμε σε έναν μικρό επίγειο παράδεισο».

Είναι νησίδα, απέχει μόλις δυόμισι ώρες από την Αθήνα, αλλά... οδικώς! Στο τέλος, αρκούν- όλα κι όλα- άλλα πέντε λεπτά μέχρις ότου οι ψαγμένοι επισκέπτες της, αυτοί που την εντόπισαν στον χάρτη, περάσουν με βαρκάκι απέναντι και απομονωθούν για τα καλά. Στη Στερεά Ελλάδα, απέναντι από το Αίγιο, στο μεγαλύτερο και μοναδικό κατοικημένο από τα νησάκια του Κορινθιακού, στα γραφικά Τριζόνια της Φωκίδας, δυόμισι τετραγωνικά χιλιόμετρα καταπράσινης γης εν μέσω θαλάσσης ισοδυναμούν με πραγματική όαση!
«Να φύγω να πάω πού; Δοκίμασα νεώτερος για δύο χρόνια να ζήσω στην Αθήνα, ώσπου διαπίστωσα τελικά πως εδώ περνώ σαφώς καλύτερα. Αλλωστε, είμαι γέννημα-θρέμμα του νησιού. Σε αυτόν τον τόπο πήγα σχολείο, από τους τελευταίους που πρόλαβαν το Δημοτικό πριν σταματήσει να λειτουργεί...» λέει στα «ΝΕΑ» ο 40χρονος ξενοδόχος, αλλά και «θαλάσσιος ταξιτζής» κ. Κώστας Τριανταφύλλου.
«Το νησί μας είναι εύκολα προσβάσιμο: αρχικά οδικώς, από τον δρόμο Αντιρρίου- Ναυπάκτου ή και μέσω Ιτέας, με κοινό προορισμό τα Χάνια, απ΄ όπου αναχωρούν καΐκια για τα Τριζόνια. Αξίζει να τα επισκεφθεί κάποιος, έστω και αυθημερόν, απλώς για μπάνιο και γιατί όχι να συνδυάσει το ταξίδι με φρέσκo ψάρι και ουζάκι στα ταβερνάκια. Εννοείται, βεβαίως, πως είναι μέρος που προσφέρεται και για μεγαλύτερης διάρκειας διαμονή, στα δύο τοπικά ξενοδοχεία και τα ενοικιαζόμενα δωμάτια. Για τα σκάφη υπάρχει και μαρίνα. Μάλιστα, έρχεται και κόσμος που διανυκτερεύει στα κότερα. Καμιά εικοσαριά ξένοι- Γάλλοι, Γερμανοί και Εγγλέζοι- μένουν εδώ όλο τον χειμώνα...» λέει.
«Ζούμε ήσυχα. Καμιά εβδομηνταριά είμαστε οι ντόπιοι. Και τώρα το καλοκαίρι όμως, που έρχεται ο κόσμος, τροχοφόρα δεν επιτρέπεται να κυκλοφορούν παρά μόνο πέντε-έξι για τις βασικές ανάγκες του νησιού» λέει ο κ. Κώστας Νικολακόπουλος, πρόεδρος του τοπικού Συμβουλίου. «Είναι, δηλαδή, μια τοποθεσία ιδανική για όποιον θέλει να ξεχαστεί και να χαλαρώσει δίπλα στη θάλασσα, αλλά και σε ελιές, αμπέλια, πεύκα και φραγκοσυκιές. Ταυτόχρονα είναι ένα νησάκι όπου δεν περιορίζεσαι ποτέ. Οποτε θες είσαι αμέσως στη στεριά και για να διασκεδάσεις σε δεκαπέντε λεπτά φτάνεις στη Ναύπακτο, σε τρία τέταρτα στην Πάτρα, σε μία ώρα σε Δελφούς και Αράχοβα. Οσο ακριβώς χρειάζεται κάποιος στην Αθήνα για να μετακινηθεί».

«Το νησί της στεριάς»

«ΕΞΩΣΗ» στα Ι.Χ. έχουν κάνει και στο ανάλογης έκτασης νησάκι της Μαγνησίας Παλαιό Τρίκερι, επίσης μοναδικής ομορφιάς, με τους 86 μόνιμους κατοίκους, στο νοτιότερο άκρο του Πηλίου. «Προσπαθούμε να απομακρύνουμε και τα μηχανάκια.
Δεν θέλουμε αυτόν τον συνωστισμό που επικρατεί σε άλλα νησιά, αλλά ηρεμία. Ο τόπος μας την εξασφαλίζει, γι΄ αυτό και κάθε χρόνο από τα μέσα Ιουνίου ο πληθυσμός μας δεκαπλασιάζεται. Και τον υπόλοιπο χρόνο, ωστόσο, είναι μέρος βολικό για επισκέψεις, καθώς δεν το πιάνει ο καιρός. Είναι το ΄΄νησί της στεριάς΄΄. Κανείς δεν ταλαιπωρείται κατά τη μετακίνησή του, καθώς μπορεί να έρθει σε τρία τέταρτα με το πλοίο της γραμμής Βόλου- Βορείων Σποράδων ή και με βάρκα. Μέχρι και θαλάσσια ταξί διατίθενται- για διαδρομή μόλις ενός λεπτού- από την παραλία Αλογόπορος, από το απέναντι χωριό, το Τρίκερι, 82 χιλιόμετρα από τον Βόλο» λέει ο κ. Νίκος Φορτούνας, πρόεδρος της Κοινότητας Τρικερίου. «Το νησάκι αυτό έχει ιστορία από τους μυκηναϊκούς, τους ρωμαϊκούς και τους βυζαντινούς χρόνους. Και σήμερα, χρόνο με τον χρόνο, ο τουρισμός μας αναπτύσσεται, δένουν πλέον και σκάφη στον όρμο του Αγίου Ιωάννη. Νέα καταλύματα, πεντακάθαρες ακτές και αμμουδιές, κατάφυτο από ελαιώνες νησιωτικό περιβάλλον, αλλά και ψαροταβέρνες με την ντόπια σπεσιαλιτέ μας, την αστακομακαρονάδα, πείθουν τους επισκέπτες».

«Βάλαμε στοπ σε αυτοκίνητα και δίκυκλα»

ΚΑΙ ΤΟ ΙΟΝΙΟ έχει το δικό του νησάκι-ησυχαστήριο, νοτιοανατολικά της Λευκάδας. Στον μακρόστενο Καστό, τη μικρότερη (5,1 τ. χλμ.) κατοικημένη από τις νησίδες των Επτανήσων, απέναντι από τις δυτικές ακτές της Αιτωλοακαρνανίας και τον Αστακό, το γαλαζοπράσινο σκηνικό μαγεύει κάθε επισκέπτη. «Καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανό το χρώμα της δεκαετίας του ΄60. Μπορεί να απομείναμε λίγοιαπό 285 κάτοικοι το 1950, είμαστε πλέον μόλις 50- αλλά αποφύγαμε το πολύ τσιμέντο, βάλαμε στοπ σε αυτοκίνητα και δίκυκλα, πλην των απολύτως απαραίτητων. Δεκαοκτώ χιλιάδες ελιές και αγριελιές, υπέροχη θέα, γραφικά ξωκκλήσια και παλαιοί ανεμόμυλοι- ανάμεσά τους και ο μοναδικός στον νομό που διατηρεί τον μηχανισμό του- χορταίνουν το μάτι και φτιάχνουν τη διάθεσή μας και των επισκεπτών μας» λέει ο πρόεδρος της τοπικής Κοινότητας κ. Πέτρος Γιαννούτσος. «Και το φετινό καλοκαίρι ο πληθυσμός μας αναμένεται να πολλαπλασιαστεί. Είμαστε μόλις πέντε ώρες από την Αθήνα και άλλες τόσες από τη Βόρεια Ελλάδα μέσω Εγνατίας Οδού. Κάλλιστα μπορεί να αφήσει κάποιος το αυτοκίνητό του απέναντι, στον Μύτικα, και σε λιγότερο από μία ώρα να είναι εδώ με το καϊκάκι. Αυτοί που θα επιλέξουν κάτι διαφορετικό από τη φασαρία και τις... ντίσκο άλλων νησιωτικών προορισμών, στο τέλος θα έχουν απολαύσει βόλτες στη φύση, μπάνια και ψάρεμα σε αμμουδερές παραλίες, αλλά και στρωτό καιρό, χάρη στον πουνέντε, τον δυτικό άνεμο. Δυστυχώς δεν έχουμε δυνατότητα για περισσότερα ενοικιαζόμενα καταλύματα- παρά μόνο καμιά δεκαριά-, ωστόσο επιτρέπουμε το ελεύθερο κάμπινγκ. Το νησάκι μας μπορεί να συνδυαστεί και με εξορμήσεις στην ευρύτερη περιοχή, σε Μεγανήσι, Κάλαμο, Μύτικα και Αστακό. Αν όχι με κάποιο σκάφος, ίσως με ένα από τα διαθέσιμα θαλάσσια ταξί...».